مقایسه روش سخنرانی و پازل در تدریس درس فوریت های پزشکی: میزان یادگیری دانشجویان هوشبری و دیدگاه آنها نسبت به این دو روش

مقدمه: تأکید بر یادگیری فعال در آموزش، موجب توسعه راه کارهای جدید آموزشی در تدریس دروس نظری و بالینی علوم پزشکی شده است. درگیر شدن فعال فراگیر در روند یاددهی–یادگیری منجر به ارتقای فرآیند یادگیری می شود. هدف از مطالعه حاضر مقایسه تأثیر دو روش سخنرانی و پازل بر میزان یادگیری درس فوریت های پزشکی دانشجویان رشته هوشبری و بررسی دیدگاه آنها نسبت به این دو روش تدریس است. روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، با طرح پیش آزمون- پس آزمون، 60 نفر از دانشجویان رشته هوشبری که درس فوریت های پزشکی را در دانشکده پیراپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد اخذ نموده بودند، شرکت کردند. با نمونه گیری سرشماری، دانشجویان به طور غیر تصادفی به دو گروه 30 نفری تقسیم شدند. در یک گروه، آموزش به روش سخنرانی و در گروه دیگر به روش پازل صورت گرفت. در هر جلسه ابتدا یک پیش آزمون برگزار گردید. پس از تدریس، پس آزمون در مورد مباحث ارائه شده همان جلسه اجرا شد. در انتهای دوره، پرسشنامه های پژوهشگر ساخته ی روا و پایا، به منظور بررسی دیدگاه دانشجویان در خصوص شیوه تدریس هر گروه تکمیل گردید. داده ها با استفاده از شاخصهای فراوانی و میانگین، و آزمون های تی زوج، تی مستقل و کای دو، تجزیه و تحلیل شد. نتایج: میانگین نمرات درس فوریت های پزشکی قبل از تدریس در گروه پازل 35/1±1/4 و در گروه سخنرانی 25/1±4/4 بود که از نظر آماری تفاوت معناداری نداشت. میانگین نمرات گروه سخنرانی و پازل پس از تدریس به ترتیب برابر با 47/1±7 و 1/1±5/8 بود که از نظر آماری تفاوت معناداری داشت. نظرسنجی از دانشجویان در مورد شیوه تدریس، بیانگر دیدگاه مثبت دانشجویان در مورد تأثیر روش تدریس پازل بر مشارکت دانشجویان در کلاس، ایجاد علاقه و انگیزه در مورد مبحث کلاس، ایجاد ارتباط مؤثر با همکلاسی و یادگیری عمیق بود. نتیجه گیری: با توجه به تأثیر مطلوب روش تدریس پازل بر میزان یادگیری و رضایت مندی دانشجویان، پیشنهاد می شود این روش به ویژه در تدریس دروس علوم پزشکی استفاده شود.